Książka ta jest bardzo osobistą refleksją o Toskanii, ziemi, na której się urodziłam. Ziemia moich ojców jest surowa i twarda. Jej obraz łagodzi zieleń winorośli i srebrzysta barwa drzew oliwnych. Żeby ją poznać, trzeba na nią patrzeć, trzeba jej słuchać, wąchać ją albo wręcz smakować w całkowitym milczeniu. Nasze krajobrazy, naszą twardą mowę, nasze wino trzeba dotykać bez pośpiechu i nie liczyć na to, że wszystko da się zrozumieć. Ta ziemia wchodzi we mnie jak fala letniego powietrza, pachnącego słońcem i kurzem, przenika mnie do takiego stopnia, że czuję się jak kawałek jej wapiennej skały, spragnionej wody, wypalonej przez słońce, czuję sie jak cyprys, jak gałązka drzewa oliwnego. Pisząc, próbowałam wyrazić to wszystko. Zachęcić do poszukiwania prawdziwej Toskanii, która się kryje pod płaszczem miłej krainy dla turystów. Wracam tu jak cudzoziemka, z oczyma pełnymi jeszcze odmiennych obrazów, ale kiedy samochód skręca w długą cyprysową aleję, wydaje mi się, że znowu jestem dzieckiem. Matka na naszą cześć kazała przygotować zimny sos pomidorowy do świeżo zrobionych tagliatelli. z tależa ulatnia się intensywny zapach dojrzałych pomidorów i bazylii, prawdziwie królewskiego zioła. Zatrzymuję się na dziedzińcu. Kamienie są jeszcze gorące od żaru dnia. Wypiliśmy dużo młodego wina, pełnego chłodu piwnicy, leciutko musującego. Czuję sie lekka, moje vacare się zaczynają. Siadam do pisania... (fragment)